Door Bart ‘Dodge’ Verhoeven

Op 16 augustus overleed Alexander Spicker. Hij werd slechts 52 jaar. Iedereen in de funk heeft een nickname. Alexander had er verschillende: Funkateer Genius, Alexander P-Funk, Genius, Gee, Alex. Voor zijn naasten was de schok groot maar ook voor veel funkfans. De wereld van de funk en P-funk in het bijzonder, is een scene waar je vaak dezelfde mensen tegenkomt. Als je lang funk maakt of er fan van bent, kom je daar vanzelf achter. Het is net een dorp. Zodoende kennen veel funkateers uit vele landen Alexander.

• 

Hij was een échte funkfan. Alexander hield van die muziek in al zijn facetten. Daarnaast wilde hij ook wat betekenen in die wereld. Hij verzamelde informatie over funk, de bands en hun concertagenda’s en maakte met de beperkte middelen die begin jaren negentig voorhanden waren een eigen periodiekje: P-Views. Eerder was een andere Duitse funkfan actief geweest met een magazine genaamd The New Funk Times. Toen die ermee stopte nam Genius met P-View het stokje over. Nu met internet gaat alles veel sneller, maar destijds ging alle communicatie via post, fax of e-mail. Foto’s maakte je met een fototoestel en moest je laten ontwikkelen. Muziek nam je op met een cassetterecorder. Old school zeg maar.

In 1994 kwam ik als fan van Bootsy Collins in contact met de Bootzilla Fanclub en met Patti Willis, de partner van Bootsy. Ik had via de mail een Bootsy-shirt besteld en bij de bestelling een foto van mezelf met sterbas bijgevoegd en mijn telefoonnummer. Enkele weken later belde Patti en vroeg of ik het ‘contact for the fanclub’ wilde worden. In hetzelfde gesprek vroeg ze of ik Funkateer Genius kende. Zij wist dat Alexander bezig was met zijn P-Views magazine. Patti en Bootsy zagen in ons een mooi duo. Zij wilden via ons met Bootsy fans in Europa in contact komen. Patti en ik zijn toen gaan brainstormen hoe we het beste een Europese fanclub voor Bootsy konden opzetten en zo ontstond het contact met Alexander en zijn P-Views.

• 

Op mijn werk kon ik gebruik maken van opmaak- en printapparatuur om het blad een wat betere lay-out en uitstraling te geven dan het had. De productie van P-Views is echter altijd in een soort ondergrondse verzetsbladmodus gebleven. Voor Alexander gaf de nieuwe samenwerking een boost en uiteindelijk hadden we onze handen vol aan de opmaak en het produceren van P-Views 2.0. Waar hij al zijn informatie vandaan haalde was voor mij een raadsel. Hij had overal contacten en informanten. Dit resulteerde in altijd veel te veel kopij en steeds weer last minute toevoegingen. En allemaal in het Engels. Alexander sprak en schreef perfect Engels dus de teksten waren altijd van uitstekende kwaliteit.

Genius en ik hebben elkaar regelmatig ontmoet. De eerste keer was onvergetelijk. Dat was, bleek achteraf, Alexander meteen ten voeten uit. Tegelijk met de eerste Genius encouter, zou ik ook mijn eerste echte Bootsyconcert gaan meemaken. Bootsy speelde op 2 mei 1995 in ‘Die Kantine’ in Keulen en Alexander en ik hadden daar afgesproken. Op zoek naar de ingang van het enorme terrein zag ik Bootsy en Patti lopen! Ik stopte de auto en Bootsy omhelsde me alsof we elkaar al jaren kenden. Zij stapten in en we reden samen naar de artiesteningang. Hoe is dat voor een eerste ontmoeting met je idool en grootste muzikale inspiratiebron?! Even later zagen Genius en ik elkaar voor het eerst. Genius bleek geen extravagante funker maar een rustige aardige man met een rugzakje, half over zijn schouder hangend, en een te zware, wat donkere bril op zijn neus. We stonden wat te praten terwijl het bierdrinkende Duitse publiek toestroomde. Met verbazing zag ik hoe Genius mensen van de techniek van The Rubberband aansprak. Hij bleek ze allemaal te kennen. “Where is Patti?” vroeg hij aan een van hen. De man antwoordde: “Yes, I am TMFTKIA”. The Mother Fucker That Knows It All. We moesten met hem meelopen en gingen achterom, via de keuken, naar binnen! We kwamen in een lege zaal terecht waar de band op dat moment aan het soundchecken was.

Genius betaalde zelden voor een concertkaartje. Gewoon relaxed en hallo-zeggend vroeg naar binnen gaan via de achterdeur, waar bij optredens altijd allerlei types rondlopen en met apparatuur sjouwen. Iedereen denkt dan dat je erbij hoort. Nu snapte ik die bijnaam: Funkateer Genius. Alexander was er zelf heel cool over, niet trots of arrogant. Gewoon doen. Ik vond het helemaal te gek! Toen we in Keulen via de achterdeur de zaal bereikten, verbaasde ik me hoe snel Genius dat deed en vermoedde toen al dat hij dat vaker zo had gedaan. Het concert van Bootsy was trouwens onbeschrijfelijk. We waren totally funked up. Wat een show! Bootsy wees tijdens de show een keer naar mij en riep: “The number one greatest funkateer of all time!” Huppakee, het zal je maar gezegd worden door de hogepriester van de funk.

• 

Na het concert ging Genius zijn volgende ding doen: wachten. Wachten om Bootsy of Patti of andere mensen van de band backstage te ontmoeten. Iedereen herkende hem en hij kende iedereen. En toen was het moment daar. We stonden voor de kleedkamer en hoorden Bootsy door de deur roepen: “Yaaaaaaaabadabadoóziebabba!” Een Duits camerateam kwam naar buiten en Patti liet ons binnen. Het was een klein zweterig hok met veel te veel mensen. Helemaal achterin stond Bootsy en we konden op audiëntie. We maakten het allemaal samen mee. Een hoop gehug, gepraat en fotomomenten. Wat moet je anders? Op enig moment zei Patti: “Where’s Genius?” Die was plotseling verdwenen. Mudbone zat ineengedoken met een donkere zonnebril naast de deur op een stoel en wist het ook niet. Muddy zei: “Don’t know, he’s got that humble thang haha”. Zo beleefde ik mijn eerste ontmoeting met Genius èn Bootsy. Een indrukwekkende ervaring.

Het is moeilijk om Alexander anders te herinneren dan als een superaardige, altijd geïnteresseerde lieve man met zijn wortels diep verankerd in de funkwereld. Want de ervaring in Keulen in 1995 was slechts een van ontelbaar vele belevenissen. In New York, the landing of the Mothership, op 4 juli 1996, datzelfde jaar in Le Zenith in Parijs, verschillende edities van het North Sea Jazz Festival en vele andere concerten. Voor Alexander was het een manier van leven geworden; reizen naar een concert of een halve of hele tour meereizen. Ik heb het ook wel eens meegemaakt. In Paradiso na een Parliament-optreden dat ik hem zocht en vroeg aan iemand van de techniek van de band “Where’s Genius?” Zat ie al in de tourbus richting Finland! In dat rugzakje van hem zat waarschijnlijk een overlevingspakket.

• 

Dat een band je meeneemt in hun eigen privéruimte is veelzeggend. Genius was dan ook heel discreet; ik heb hem nooit privédingen of roddels horen vertellen over bandleden of over wie dan ook. Wanneer hij over iemand sprak was dat altijd met respect voor de persoon en zijn of haar talent. En met humor. Zijn ‘humble thing’ leek iets passiefs te hebben, maar als we samen waren of elkaar tegenkwamen op de voorste rij bij een concert, was het altijd gezellig. Alexander was de enige die mijn Darth Vader-imitaties leuk vond.

Er zijn oneindig veel verhalen over Funkateer Genius te vertellen. Hij voorzag iedereen van informatie en deelde vaak cadeautjes uit. “Funk is free” zei hij dan en gaf dan een zeldzame lp of single, foto of artikel weg. Een keer kreeg ik een tweekoppig geel plastic draakje van hem. “For you my friend, it’s a funkosaurus”. Dat paste bij de twee werelden waarin hij leefde.

Wat ik ook mooi aan hem vond was dat hij ook de minder bekende funkbands steunde. Deze man heeft dingen gezien, meegemaakt, gehangen, geslápen, getoerd met de original P-funkmob en komt dan gewoon kijken naar een concert van Seven Eleven! Dat beschouwde ik als een compliment. En niet één keer maar best vaak. Alexander had een brede kijk op funk en volgde zijn eigen funk-kompas.

En ineens is hij weg, terwijl de funk nog lang niet klaar was met hem en hij niet met de funk. Ik mailde gisteren met een goede vriendin van hem. Zij bevestigde dat Alexander naar de buitenwereld, bijvoorbeeld over zijn ziekte, altijd erg gesloten was. Ik wist daardoor weinig van zijn privéleven. We zijn eind jaren ’90 op zijn bruiloftsfeest geweest en op Facebook kwam af en toe wat voorbij, dat was het. Hij hield het graag gescheiden, de funkosaurus.

Toch sterft er met hem ook een deel van de echte levende funk, want funk maken kan niet zonder publiek en zonder fans. Alexander was een funkambassadeur, promotor, die hard fan, archivaris, funk hoarder, vriend van de funk en een persoonlijke vriend.

I shed a funky tear.

Dodge

Het eerbetoon van Dodge aan Funkateer Genius (1967-2019) is nu ook leesbaar in het Duits.

Met dank aan Eike von der Leyen.