door Bart ‘Dodge’ Verhoeven

Met de Bootzilla Fanclub Holland hielpen we Bootsy waar we konden. Een probleem voor The New Rubberband was bijvoorbeeld een douanereglement dat merchandise niet tegelijk met de band en de muziekinstrumenten mocht reizen. Elke band weet dat inkomsten uit de verkoop van merchandise een welkome aanvulling is op de verdiensten, plus dat het leuk is voor de fans, de funk en de wereld in zijn geheel.

Merchandise
De eerste keer dat we Bootsy zouden helpen was in juli 1995 voor de tweede Europese tour van Bootsy’s New Rubberband. Patti zou een of twee grote pakketten T-shirts vanuit Amerika sturen. In die tijd hadden we contact via fax en ik stemde toe om de packages op te halen op Schiphol. Zij had de shirts zelf nog niet in huis en wachtte op een ‘guy’ die de verzending zou regelen.

We hadden nog twee maanden de tijd en dat leek genoeg te zijn voor haar om de shirts te laten maken, te verpakken en aan te leveren op O’Hare Airport in Chicago. Blijkbaar was het via Chicago goedkoper verzenden dan rechtstreeks vanuit Cincinnatti terwijl het toch een uur of vijf rijden uit elkaar ligt.

De Europese tour naderde en er kwam maar geen bericht. De eerste tourdatum was het Cactusfestival in Brugge. Ik zou de merchandise ophalen in Amsterdam en later zouden we naar Brugge gaan om het daar af te leveren, én het concert te zien natuurlijk. Herhaaldelijk heb ik Patti gevraagd hoe de status was, maar ze was voor de shirts afhankelijk van de ‘guy’ en de maanden verstreken.

Toen faxte Patti ineens dat ze moeite had met de packages van haar huis naar Chicago te krijgen. Geen tijd, onhandigheid, whatever. Ik ben toen met de transportafdeling op mijn werk gaan praten. Zij hadden wat info nodig en vanuit Nederland hadden ze het transport binnen een half uur geregeld, van Bootsy thuis tot en met Schiphol. Echt last minute, want Patti had zo lang getreuzeld, dat de merchandise pas óp de eerste dag van de tournee op de Road Air-Terminal van Schiphol zou aankomen. Op de dag van het optreden!

De panda
Toen ik die vrijdagochtend van mijn collega’s van de transportafdeling de exacte aankomsttijd en afleverlocatie van de vrachtvlucht doorkreeg, heb ik de middag vrij genomen en ben ik meteen vanuit Uden naar Amsterdam gegaan om de langverwachte zending op te halen. Daarna zou ik terug gaan, Bookzilla ophalen en we zouden meteen doorgaan naar Brugge in België.

Theoretisch zouden we precies op tijd zijn voor de aanvang van de show. Zelf reed ik toen een Dodge Aries, een knappe Amerikaan met plaats voor zes, maar met een zeer beperkte laadruimte. Dus ging ik met de Panda van mijn vrouw. Een overdekte bromfiets die bekend stond om de mogelijkheid een tafelmodel koelkast staand te kunnen vervoeren. In die Panda ging het allemaal zeker in. Alleen het Fiatje was een oudje, had wel eens kuren met de versnellingsbak maar voor het stadsgebruik was het voor Bookzilla prima. Nou moest de Panda de A2 op en het was die dag ook nog eens bloedheet. Dat was misschien nog niet zo erg geweest, maar er stond een waanzinnige file op de A2 richting Amsterdam. Behalve het ontbreken van de lekkere Dodge-airco die ik als driver gewend was, kreeg de Panda ook problemen met het filerijden. De eerste en tweede versnelling begonnen af en toe te haperen onder een luid geschreeuw uit de versnellingsbak. Medeweggebruikers in de file keken moeilijk of schudden hun hoofd…

Road Air
Toch aangekomen op de terminal, ver weg van de passagierszijde van de luchthaven. Ik vond een kantoortje waar ik de vervoersdocumenten kon laten zien. Het was vijf voor vijf, bijna sluitingstijd. Pfjeww! Gelukkig net op tijd. De medewerker ging in zijn magazijn kijken en kwam terug: “Staat er niet”, en gaf de vrachtbrief terug. Ik vroeg hem of hij nog eens wilde kijken, met motiverende argumenten aangaande de problemen rond de verzending en aflevertijd. Maar nee, de man was niet voornemens te gaan kijken en begon kasten te sluiten en bureaus te sluiten. Vooroverleunend, zijn pc afsluitend zei hij, licht geïrriteerd dat zijn laatste klant een lastige was, maar de zin in zijn weekend duidelijk vergrootte, dat als het pakket er niet staat, hij er nu niets aan kon doen; “Maandag eerste werk!”.

Tja, toen flipte ik. Ik begon commando’s uit te delen dat hij móest gaan kijken, er was geen andere mogelijkheid, ik heb nog gegooid met ‘Bootsy Collins’; nooit van gehoord. Toen werd hij nog stugger en er ontstond een nare gespannen sfeer. To say the least. Zijn jas aantrekkend, achter zijn loket uitkomend verzocht hij mij dringend te vertrekken. Dat was toch wel het dieptepunt van de funk voor mij. Mijn liefde en fanmanschap voor Bootsy werden zwaar op de proef gesteld. Dit was allemaal te danken aan de slechte organisatie van Patti. Maar ja, op dat moment heb je daar niks aan. Boos en gefrustreerd drong het tot me door dat ik met lege handen en een kapotte versnellingsbak terug moest zien te komen naar Uden…

The Mothership
Toen ik buiten voor het inmiddels gesloten kantoor van Road Air stond te mijmeren, stopte er met piepende bandjes ineens een luchthaventractortje met platte karretjes erachter met daarop twee enorme, met zilveren duct tape dichtgeplakte dozen. Een grote langwerpige en een vierkante. Duidelijk lang onderweg geweest zo te zien.

Er sprong een gekleurde jongen met een leuke afro in een rode overall van het stoeltje en zei dat hij het gesprek had opgevangen in het kantoortje en een idee kreeg waar ze dan zouden kunnen staan. The mothership comes in many forms, but had definitely landed! Wat een opluchting! En wat een sympathieke jongen! Hij hielp me de dozen in de Panda te laden en ik kon met gillende versnellingsbak naar Uden.

Weer met dertig graden in de file, maar ik ging ervan uit dat na het ompakken en omladen in de Dodge, we lekker koel in de airco, full power, met soepele gladde automaat naar Brugge zouden kunnen scheuren. Aangekomen in Uden, de tweede en derde versnelling waren nu volledig verdwenen, bleek dat we de dozen onmogelijk in de Dodge zouden krijgen. Misschien als we alle shirts los in de auto zouden proppen, in alle hoeken en gaten. Maar dan nog zou alles er niet in gaan. Alle opties afgewogen: we moesten toch met de Fiat Panda, met een eerste en vierde versnelling, en een achteruit….

Brugge
Gepakt en gezakt, met onze meest funky Bootsykleding aan, plus cadeautjes voor Bootsy en Patti, gingen we op pad naar Brugge. We zouden het begin van het concert niet halen, dat was duidelijk. De Panda begon nu langzaam maar zeker ook grip in de vierde versnelling te verliezen en de maximum snelheid daalde langzaam. In Brugge moesten we eerst zoeken naar het festivalterrein en eenmaal gevonden, moesten we zoeken naar een ingang voor de Panda.

Het mooie was dat ik de weg niet wist in Brugge. Met de ramen open ben ik het geluid gaan volgen van de Starbass van Bootsy. Nog nooit zo hard door een stad de Starbass horen klinken. Wat navraag gedaan bij het terrein en toen ging het snel; de poorten gingen open, er kwamen gretige behulpzame mannetjes op ons af die ons van de handel afhielpen om snel hun winkeltje in te kunnen richten.

De Panda parkeerden we backstage en toen we achter langs het podium liepen zag ik net hoe Bootsy zijn bas werd afgedaan. Bootsy kwam een trap af en omhelsde me meteen. “O Bart, glad to see you. We’ll hook up after the show allright?” En weg was hij, omkleden voor de volgende act in de show. Bookzilla en ik zochten een plekje op het festivalterrein en zagen veel bekenden.
Mijn volgende blogverhaal gaat misschien wel over de ontmoeting met Bootsy na de show in Brugge. Dat was een van de meest magische momenten die ik met hem had. Een huilende Bootsy zie je niet vaak…

Maar we moesten ook weer naar huis! Toen alles voorbij was, het festivalterrein leeg was, en de backstage-ontmoeting was geweest, moesten we weer terug naar Uden. Eerst met de gierende Panda de stad uit zien te komen en bij een tankstation langs de snelweg eerst maar weer eens tanken. We zagen een heel hoog tankstation, en toen we eens goed keken, stond daar de enorme tourbus van de Rubberband! Die waren alweer onderweg naar de tweede gig. Terwijl de Panda gierend en gillend onder holle hoge overkapping van het tankstation binnen reed, stak Mudbone voor ons over. Toen ik stopte en uitstapte gaf hij me een hand en zei: “That doesn’t sound too good Bart, hahaha!”. Lachend liep Muddy weer verder…

De Fiat bracht ons, op de laatste vezels van de koppelingsplaten, uiteindelijk thuis in Uden. Fiat One da!
Alles en iedereen was op.

The ways of the funk brings you to places