De titel geeft eigenlijk al aan dat de twee CD’s die hier beschreven worden voor een bredere groep mensen de moeite waard zullen zijn dan alleen voor funkliefhebbers. Zowel Byron Miller als Tetsuo Sakurai zijn veteranen op de bas. Miller is onder meer bekend van het funky baswerk op oude albums van George Duke. Wie kent bijvoorbeeld ‘Reach for it’ niet? Het titelnummer van het onvolprezen album uit 1977. De baseffectvolle funky baslijnen in die song komen van Byron. Hij speelde, net als zijn naamgenoot Marcus, al op zeer jonge leeftijd met gevestigde muzikanten mee. Hieronder een YouTube-link naar die klassieke funksong.
Tetsuo Sakurai is waarschijnlijk bij velen wel bekend als de oorspronkelijke bassist van de Japanse fusionband ‘Casiopea’. Die muziek bevindt zich op de grens van fusion, easy-listening, jazz en funk. Met die band heeft Sakurai talloze albums uitgebracht en onder zijn eigen naam en met de (haast) vaste drummer Akira Jimbo ook een groot aantal releases. Tetsuo is net zoals Byron actief sinds de late jaren ’70. Zie de YouTube-link hieronder naar een ‘oud’ nummer.
Beide bassisten hebben onlangs een nieuw album uitgebracht. Die van Miller heet ‘Psycho Bass’ en die van Sakurai ‘Nothin’ but the bass’. Daar wil ik het deze RitzFlitz over hebben.
Om met de eerstgenoemde te beginnen: ‘Psycho Bass’ lijkt te zijn gemaakt als een soort tribute-album met George Duke in gedachten. Op de CD staan alleen de titels van de nummers en de tijdsduur vermeld en verder helaas geen informatie. Het is dus niet duidelijk wie hier er allemaal op meespelen. Het lijkt er haast op dat er nog gebruik is gemaakt van bijdragen van George Duke en van drummer Leon ‘Ndugu’ Chancler. Zie hiervoor ook een bijgaand filmpje.
Ik vind het beeld van George Duke (waarschijnlijk opgenomen vlak voor zijn overlijden) nogal confronterend zo met dat kale hoofd. Overigens klinkt zijn spel wel heel monter. Dat filmpje zag ik pas op YouTube een paar weken nadat ik de CD al in huis had. Ik dacht wel al de stem van Duke te horen en ook zijn onmiskenbare keyboardwerk. Hoogstwaarschijnlijk is dat dus het geval.
Er staan zeer funky nummers op het nieuwe album van Miller die niet zouden misstaan op een ‘Best of’ plaat van George Duke. Het begint al met het titelnummer. Wat een erg lekkere groove zit daarin! Hetzelfde geldt voor de titels 6, 10/11 en 13. De overige songs zijn over het algemeen soul/funk-achtig met uitzonderlijk flagrant baswerk. Nummer 5 ‘Higher Ground’ is een cover van de tijdloze Stevie Wonder hit. Het basgeluid hierop heeft een erg aangenaam ‘mutron-bas-effect’. Al met al een aanrader en zeer aanbevolen!
De CD van Sukarai valt meer in de categorie easy-listening. Voor hen die bekend zijn met zijn werk moeten dus geen platen als ‘Gentle Hearts’ of ‘Vital World’ verwachten waarop zeer vuige en heftige fusion staat. Het album bevat wel een paar zeer behoorlijke uptempo nummers maar over het algemeen is de muziek vrij rustig. Dat is op zijn tijd ook wel eens prettig, zeker als het zo fraai gespeeld is.
‘Nothin’ but the bass’ begint met een aparte uitvoering van Michael Jackson’s ‘Off the Wall’. Eigenlijk zijn de meeste nummers op de CD covers van (zeer) bekende nummers. Van Henry Mancini, Bill Withers, Eric Clapton, Carole King tot Cyndi Lauper. Allemaal erg smaakvol op bas uitgevoerd. De overige drie nummers zijn eigen composities. Deze CD is aanbevolen voor diegenen die af en toe even een rustig momentje qua muziek willen inbouwen.
Van het nieuwe Sakurai album zijn (nog) geen filmpjes op YouTube te vinden. Daarom heb ik hieronder maar een fraaie uitvoering geplaatst van Herbie Hancock’s ‘Butterfly’ en een meer gekruid nummer van de CD ‘Gentle Hearts’ uit 2001.