Door DJ Ritz

Echte die-hard fans hebben eind november 2014 waarschijnlijk al een download van het nieuwe Funkadelic-album ‘First you gotta shake the gate’ aangeschaft. Ik ben zelf niet zo’n voorstander van downloads. Ik heb liever een ‘echte’ CD. Via een Duitse Funkateer (Joachim ‘Funkasize’) heb ik rond die tijd al wel een download-link gekregen en kon er toen al naar luisteren. Overigens ter zijde: ‘Funkasize’ was altijd actief op het helaas ter ziele gegane platform ‘P-Funk Boardroom’. Heel erg spijtig dat dit niet meer bestaat. Als er iemand is die hier meer informatie over heeft, of plannen heeft voor een eventuele doorstart, laat het weten!

Half januari viel de echte (driedubbel!)CD van Funkadelic dus in de bus. Ruim 200 minuten P-Funk! Dat is eigenlijk in één draaibeurt niet goed tot je te nemen. Ten eerste niet omdat het bijna 3½ uur muziek is, en ten tweede niet omdat de muziek niet bepaald alledaags is. Jaren geleden heb ik ooit in muziekblad OOR een zinnetje gelezen bij een recensie dat me altijd bij is gebleven: ‘de plaat gaf pas na meerdere draaibeurten zijn geheimen prijs’. Deze zin is wat mij betreft van toepassing op de nieuwste Funkadelic. Naar mate je er vaker naar luistert, wordt hij beter en beter. Je moet er echt een paar keer goed naar luisteren om alles tot je door te laten dringen.

De meningen over ‘First you gotta shake the gate’ die ik de afgelopen periode heb gelezen (voornamelijk op internet) lopen nogal uiteen. De meeste reacties zijn niet echt positief. ‘Funkasize’ was zelfs teleurgesteld. Ik vind het echter wel een hele bijzonder goede, aparte CD waarbij je vaak op het verkeerde been wordt gezet.

Het allereerste nummer van de drie CD’s (‘Baby like fonkin’ it up’) vind ik echt briljant. Als je met zo’n nummer begint dan kan het voor mij eigenlijk al niet meer stuk. Dat nummer is een soort minimalistische P-Funk, wellicht de nieuwe P-funk standaard. Het is ‘onderkoelde’ funk met spaarzame instrumenten. De jazzy blazers in dat nummer zijn top. Het geluid van de instrumenten is bij veel nummers op de achtergrond gemixt, maar het ritme zit juist op de voorgrond en dat maakt het geheel apart. De opnamekwaliteit van de CD’s is overigens heel erg goed met een lekker diep geluid dat fijn de huiskamer binnenzoemt.

De meeste Funkadelic-liefhebbers hadden waarschijnlijk graag andere nummers gehoord, maar dat maakt deze 3 CD’s juist zo interessant. De songs zijn allemaal vernuftig gecomponeerd. De liefhebbers van de ellenlange gitaarsolo’s (ik dus niet) komen niet aan hun trekken. Er staat wel een aantal gitaar-achtige nummers op, maar dat zal voor de meeste ‘Maggots’ te weinig zijn maar voor mij net genoeg.

Als je het boekje bij de CD’s bekijkt zie je hoe ontzettend veel muzikanten hun medewerking hebben verleend. Uiteraard veel bekende namen maar ook namen waar ik nog nooit van heb gehoord. Aardig is nog te vermelden dat nummer 11 van de tweede CD ‘Bernadette’ een bewerking is van een oud Four Tops nummer. Het 10^e nummer van de tweede CD ‘As in’ wordt met een symfonie orkest (!) gespeeld en is een geweldige bewerking van het nummer dat op Bootsy’s “Player of the Year” plaat staat. Ook niet onvermeld mag de bijdrage van Sly Stone op een aantal nummers blijven. Geweldige funkateer met een lekkere rauwe stem.

Ik zou zeggen schaf dat album aan en laat je meeslepen!